کابل زمینی

مجموعه سازنده کابل‌های دفنی ظرافت خاصی دارد که آن را مرهون اجزای خود است؛ در ادامه به توضیح این اجزا می‌پردازیم:

غلاف کابل که وظیفه آن حفاظت از کابل در برابر رطوبت خواهد بود. قسمت اسکرین که دارای توانایی کنترل میدان است. لایه عایق کننده که سبب می‌شود جریان برق به‌صورت غیرمجاز منتقل نشود. برای ولتاژهای پایین‌تر استفاده از پی‌وی‌سی‌ها مجاز است، اما برای ولتاژهای بالاتر حتماً باید از عایق XLPE استفاده نمود.

ویژگی متمایزکننده این عایق، دوام بیشتر، مقاومت در برابر افزایش دما، مواد شیمیایی و آلی و تنش مکانیکی است. عایق‌هایی برای کابل دفنی به کار می‌روند، عمدتاً پلیمری بوده و به دو گروه ترموست و ترموپلاستیک تقسیم خواهند شد. پس از بافتن کابل‌ها به‌دور یکدیگر، مقداری از فضای میان آن‌ها خالی می‌ماند که آن را با فیلر اشباع می‌کنند. فیلر نیز در زمره مواد پلیمری است که استفاده از آن سبب می‌شود تا راحت‌تر لایه‌های بعدی کابل اضافه شوند. در میان اسکرین عایق و هادی شیلد، یک نوار قرار می‌گیرد که از کربن یا گرافیت ساخته شده است و در نقش یک نیمه‌هادی کاربرد دارد.

مهم‌ترین بخش در هر کابل مربوط به هادی آن کابل است که وظیفه انتقال جریان را بر عهده دارد. این هدایت جریان توسط قسمت زمینی کابل به انجام خواهد رسید که جنس مسی یا آلومینیومی آن متضمن سلامت انجام کار خواهد بود؛ برای هادی آلومینیومی باید سطح مقطع بیشتری تعریف کنیم تا جریان به‌صورت هماهنگ و یکنواخت منتقل شود، درنتیجه بایستی هادی آلومینیومی را ۱.۶ برابر بیشتر از کابل مسی در نظر بگیریم. آلومینیوم هم قیمت کمتری دارد و هم به لحاظ وزن مناسب خود می‌تواند در بخش‌هایی که کم‌کردن حجم کابل مهم است، به کار رود.